De zee op Vlieland
‘Overspoeld door gedachten
smachtend naar dit moment
Een zee van ruimte
hier ben ik in mijn element’
Ik ben op Vlieland. Het eiland waar ik zo graag kom en zo van hou. Vanmorgen vroeg liep ik een paar uur op het strand, de meeste tijd met mijn voeten door het water.
Bovenstaande tekst kwam ik tegen als afdrukken van bandensporen in het zand.
Ik ben – op een enkele andere wandelaar na- alleen. En met het komen en gaan van de golven, komen ook mijn gedachten en gevoelens. Ik ben blij en opgetogen. Ik vind het heerlijk even helemaal alleen. Ik denk met trots aan mijn dochter die zo lekker groot aan het groeien is.
Ik geniet van de prachtige natuur. De rust en de stilte om me heen. Ik hoor de rustgevende geluiden van de zee en de meeuwen. En tegelijkertijd voel ik een zenuwachtige onrust. Gevoelens van weemoed en verdriet. Herinneringen aan tijden van langer en korter geleden.
Blijdschap én verdriet. Genieten én onrust. Vroeger zou ik vinden dat ik een keuze moest maken en dáárvan dan juist in de war raken: ‘wat voel je nou eigenlijk echt?’
Tegenwoordig kan het allemaal in mildheid naast elkaar bestaan. Kan ik het tegelijkertijd ervaren, zonder die mentale bovenlaag- die kritische stem- die me harder maakt en juist weghaalt van het voelen.
Een zee aan gevoelens.
Een zee vol herinneringen.
En toch zo helemaal in dit moment.
Dat geeft een zee van ruimte.