Witte stilte
Ik ben terug van 3 uur buiten lopen met dit prachtige weer. Mijn gezicht is nu zelfs licht verbrand. Ik liep o.a naar de begraafplaats. Vandaag op 11 februari is het 11 jaar geleden dat mijn man overleed. Ook toen- in 2010 – lag er dagenlang een pak sneeuw. Sinds de wereld afgelopen weekend wit kleurde, word ik als vanzelf terug gebracht naar de dagen van Marcels ziek zijn en zijn overlijden. De witte kleur, het licht, het krakende geluid; het zijn zintuigelijke herinneringen en mijn lichaam reageert erop. Met heimwee en gemis in mijn buik. Met dezelfde druk op mijn borst als toen, wel de light variant trouwens.
Ik zie beelden voorbij komen. Ik blader terug door de tijd en vraag me af waar die 11 jaar gebleven zijn. Er is in die jaren nog veel meer missen bovenop gekomen. Gemis is me inmiddels zo vertrouwd. Het is stil in mij. Ik vind altijd alles stiller als er sneeuw ligt. En in die stilte is er alle ruimte om vandaag te herdenken en herinneren. Met dankbaarheid om wat was. En overigens ook om wat is.