Hunkering in haar hart

Ze komt al een tijd op onregelmatige basis bij me.  Soms een losse sessie of juist een paar keer in een korte periode, maar dan ook altijd weer maanden niet. Ze heeft het moeilijk in het leven. Haar lichaam laat haar op veel gebieden in de steek en ze is eigenlijk altijd onrustig en bang, waardoor haar lichaam trilt.  Alleen zijn is moeilijk, maar met anderen zijn lukt ook niet vanzelf.

Ik bewonder haar om haar zelfinzicht en de open manier waarop ze contact maakt. Ze is realistisch en weet dat ze niet meer beter zal worden. We hebben telkens een mooi gesprek bij een kop thee, voordat ze gaat liggen. Ze laat me ook haar humor en speelse kant zien. Maar dan toch altijd weer de zwaarte. Ik vind het verdrietig dat zo’n mooi mens zo moet strijden.

Mijn massage heeft ze graag stevig, zodat ze zichzelf kan voelen of zoals ze aan me uitlegt “de stevige aanraking haalt me terug als ik dreig te verdwijnen”.  In een veilige omgeving aangeraakt worden geeft haar de bedding om verdriet te voelen, zonder direct hopeloos te worden. Alleen kan en durft ze er niet bij. Er vloeien altijd tranen en we zijn dan samen heel stil verbonden.

Deze keer voelt ze zich heel alleen. Het is buiten tropisch warm en haar huisgenoten van de woongroep zijn allemaal weg. Ze vertelt dat ze zo’n behoefte heeft aan verbinding, maar dat de mensen haar een beetje lijken te vermijden.  Haar hoofd is vol en de onrust is enorm. Ik masseer haar schouders, hoofd en nek. Als ik haar hoofd zachtjes optil zegt ze; “ dat kan toch niet, iemand draagt mijn hoofd”.  De tranen stromen over haar wangen.  Ik neem in de aanrakingen ook haar hartgebied mee. Ze gaat er heel diep van zuchten en de stille tranen drogen langzaam op.  Aan het eind van de massage leg ik mijn handen stil onder haar schouders. Ik vraag haar of er op dit moment een plek is in haar lichaam waar het aangenaam voelt. Ze vertelt dat haar hartgebied gloeit en dat ze er nu nog zo’n hunkering en verlangen voelt.

Mijn eerste neiging is om haar weer aan te raken bij haar hart. Het dienstbare gevende in mij staat direct klaar. Maar ik voel ook: zij moet zo alleen weer weg en hoe kan ze nou zichzelf iets geven? Ik vraag haar om haar hand op haar eigen hart te leggen, terwijl ik met mijn handen bij haar schouders blijf.  Wat onwennig en voorzichtig doet ze dat. Na een paar minuten zeg ik; hoe zou het zijn om in dit moment je hart voor jezelf te openen? Haar adem wordt heel rustig. Zonder woorden wordt er veel uitgewisseld. Na een poosje hoor ik haar zeggen: “Hier kan ik wat mee, je geeft me aan mezelf terug”. En daarmee ontroert ze me en voel ik dat er precies is gebeurd wat ik hoopte; ze heeft haar hunkering zelf gevoed.