Hunkering in haar hart Ze komt al een tijd op onregelmatige basis bij me.  Soms een losse sessie of juist een paar keer in een korte periode, maar dan ook altijd weer maanden niet. Ze heeft het moeilijk in het leven. Haar lichaam laat haar op veel gebieden in de steek en ze is eigenlijk…

“Ja dát gevoel, van ik doe zooo mijn best, maar het kost zoveel. Als mensen zeggen dat ik zo stoer en sterk ben, voelt het als een miskenning van dat enorme mijn best doen, dag in dag uit.

De witte kleur, het licht, het krakende geluid; het zijn zintuigelijke herinneringen en mijn lichaam reageert erop.

De afgelopen week was ik een kasteelvrouw. Met de aankomst over de ophaalbrug het plein op, stapte ik in de rust en regelmaat van het kasteel waar ik mijn retraite ging houden.
Die overgang was nog niet zomaar gemaakt. Ik was moe van veel en bij aanvang ook wat overweldigd door een grote groep gasten.

Ze is zo ontzettend moe. Haar lichaam is gespannen, opgetrokken. Dat is zichtbaar aan haar hoge schouders en merkbaar aan haar pijnlijke nek. Haar benen voelen loodzwaar. Achter haar ogen branden voortdurend tranen.
De afgelopen maanden vragen veel van haar.

Met de komst van deze nieuwe plek, ontstaat er ook ruimte om mijn creativiteit meer te laten te stromen. Dat is heerlijk én ontzettend spannend tegelijk. Er borrelen voorzichtig nieuwe ideeën.

Ik word nu weer zo teruggeworpen op het verlies en gemis. De film van Kees’ ziek zijn en hoe het afscheid is gegaan, speelt zich nu weer vaker af. Het staat mij weer heel scherp voor ogen. Het is niet zo dat deze beelden Kees dichterbij brengen. Dat gebeurt wel als ik buiten ben en ik hoor de vogels fluiten. Kees was gek op vogels en vogelgeluiden.

Het ging eigenlijk net een beetje de goede kant op, toen door corona alles stopte. Dat voelt als een enorme tegenslag. Eerst wilde ik niks, toen voorzichtig weer wel en op het moment dat dat net een beetje op gang kwam, kon het niet meer. Ik zit weer alleen in mijn eigen verdriet. Ik mis Memet nu extra erg, omdat hij zo mijn veilige haven was.

Ik leg mijn handen op haar tengere, warme mooie meisjesrug en voel direct mijn innerlijke kalmte komen. Met al mijn aandacht masseer ik haar liefdevol én stevig (want het moet natuurlijk geen strelen of kriebelen worden). Ik hoop veel te hard dat ze het lekker vindt. Ik hoor dat ze haar lievelingsmuziek op heeft, die in de verste verte niet lijkt op een kabbelende zee.

Ik vind het allemaal heel onwerkelijk wat er gebeurt. Net alsof we in een film zitten. Ik ben de afgelopen dagen heel veel binnen geweest. Nu heb ik de kinderen aan het werk gezet en loop ik buiten om dit telefoongesprek met je te kunnen doen. Ik wandel naar het graf van Maarten en het is zo bizar stil op straat.

Zoek ik in een tijd waarin we des te meer beseffen geen controle te hebben, toch naar houvast? Probeer ik zo de gevoelens van onveiligheid en onzekerheid te beteugelen? Leid ik mezelf zo af van werkelijk voelen wat er in me leeft? Hoop ik juist dát te lezen wat mijn innerlijke stem doet klinken: het komt goed, het komt goed.

Ze heeft eigenlijk nooit eerder echt stil gestaan of naar binnen gekeken. Ze is krachtig. Zet haar schouders eronder. Probeert altijd het goede te doen, vooral voor ánderen dan. Ze kijkt graag naar de zonnige kant. Ze lacht makkelijk. Tranen kan ze zich niet heugen.

De wereld kan wel even wachten, zegt ze tegen mij en ik voel meteen de uitdaging. Wachten is niet mijn grootste talent.

Ik voel het branden in mijn keel, alsof hij een beetje wordt dichtgeknepen. De tijd tussen haar vraag en mijn reactie is ongetwijfeld kort, maar voelt als een oneindig niemandsland. Het zet me even helemaal stil.

Klein en tenger is ze. Ik schat een jaar of zes. Ze kijkt me aan, met grote kijkers als haar moeder me vertelt dat ze ook wel graag even op de tafel wil.

Het vraagt moed om pijn waar te durven laten zijn. Petra doet het. Terwijl we stil zijn meen ik te voelen dat het even helemaal mag bestaan hoe onbenoembaar zwaar de zorg is.

Een cliënt vertelt me dat zij in de spiegel kijkt om te zien hoe het met haar gaat. Ze kijkt naar haar gezichtsuitdrukking en de stand van haar ogen. Zo kan ze het opmerken als ze verdrietig is.

Je ligt op je zij. Je rug ontbloot. Voorzichtig masseer ik je zachte vel. Je bent nog dunner geworden dan je al was. Je zucht. Je bent zo moe.

Bij het afscheid laat Isabel me op haar telefoon een foto zien. Ik zie een klein hoofdje, waar tussen de slangetjes en plakkers een paar donkere ogen mij krachtig aankijken. Ik ben ontroerd door de helderheid van zijn blik. ‘Mag ik iets schrijven over onze ontmoeting?’ vraag ik Isabel.

‘Papa, jij doet niet je best!’ zegt het meisje verontwaardigd tegen haar vader die dicht naast haar zit. Zojuist is de zorgvuldig door hen gebouwde toren ingestort. ‘Jawel’, zegt hij. ‘Ik dacht als ik het nu héél snel doe, dan blijft hij misschien wel staan.’

In het erkennen van gemis, hervind je de rijkdom van je wezen is een zin (van Hans Knibbe) op een ansichtkaart, die jarenlang in een lijst op mijn slaapkamer hing.

‘Hoe om te gaan met het opruimen van de spullen van uw dierbare?’ De titel van het artikel op mijn scherm staart mij aan. Het staat me tegen, dat ook voor dit pijnlijke proces weer tips en trucs worden verzonnen.

Waar ik gister nog ging slapen met het heerlijke gevoel dat ik morgen een lege – naar eigen behoefte – in te vullen dag voor me heb, voel ik vanmorgen de onrust al vrij snel na het wakker worden.

Als kind duimde ik. Ik duimde veel en overal. Ik weet nu: een vorm van troostend contact met mezelf, wat me veiligheid en rust gaf. Het allerliefst duimde ik naast mijn moeder op de bank, met haar arm wat omhoog getild in mijn vrije hand.

Ik ben op Vlieland. Het eiland waar ik zo graag kom en zo van hou. Vanmorgen vroeg liep ik een paar uur op het strand, de meeste tijd met mijn voeten door het water.
Bovenstaande tekst kwam ik tegen als afdrukken van bandensporen in het zand.