Een moedige cliënt

Ze heeft eigenlijk nooit eerder echt stil gestaan of naar binnen gekeken. Ze is krachtig. Zet haar schouders eronder. Probeert altijd het goede te doen, vooral voor ánderen dan. Ze kijkt graag naar de zonnige kant. Ze lacht makkelijk. Tranen kan ze zich niet heugen.

Ze staat er alleen voor. In de zorg voor haar kind dat altijd kind zal blijven én in de zorg voor haar ouders. Dit vraagt zo ontzettend veel, dat haar werk als ontspanning voelt. Dan kan ze met zichzelf zijn en hoeft ze even niet te zorgen.

Haar lichaam gaat spreken, schreeuwen eerder. Haar benen doen zo’n pijn. De eerste keer dat ze komt loopt ze moeizaam de trap op. ‘Het is alsof mijn spieren zijn vastgelopen,  ik ben mezelf zo voorbij gerend. Ik weet niet meer wie ik ben en wat ik wil. Ik heb behoefte aan ruimte in mijn hoofd. En dat ik nu hulp vraag is een enorme stap voor mij’.

We starten een traject waarin aanvankelijk elke keer een ander lichaamsdeel om aandacht vraagt. Zo laat een massage van haar rug haar voelen dat ze een deel van zichzelf afschermt als bescherming. Een hoofdmassage brengt het besef van rust en stilte, er hoeft even niks. In haar kuiten en bovenbenen ontdekt ze dat ze zich schrap zet en zoveel vasthoudt. Dat ze om zou vallen als ze loslaat. Maar na een poosje wordt daar ook voelbaar dat ze het niet alleen hoeft te doen. In haar borstgebied maakt ze contact met gevoelens van angst en verzet, maar ook met het verlangen naar echt kunnen voelen en liefhebben. Dat is het eerste moment dat ik voorzichtige tranen bij haar waarneem.

Gaandeweg de sessies laat ze me meer zien van haar gevoelens van rouw, nu haar vader niet meer de oude is. Bij hem was ze altijd veilig. Dat is ze eigenlijk nog als ze hem bezoekt in het verpleeghuis. Ze vertelt met twinkelende ogen over hem en zonder woorden lijken ze zachtheid in elkaar naar boven te halen.

Het beroep wat haar moeder op haar doet, nu ze op hoge leeftijd alleen woont is groot. Bijna te groot om uit te leggen. Haar moeder is dwingend in haar wensen. De dagelijkse claim benauwt haar. Als we er in de sessies steeds vaker bij stilstaan, voelt ze beklemming bij haar borst en verkramping in haar hele lijf. Er is een groot verlangen dat haar moeder verandert. Gaandeweg ontdekt ze de kracht van aanvaarding. Haar moeder is zoals ze is en voor het eerst kan ze huilen om het gemis aan moederliefde.

In de periode die daarop volgt voelt ze zich als een puber die zich voor het eerst aan het verzetten is. Ze zegt vaker nee. Neemt soms de telefoon gewoon niet op. Ze Is blij dat ze steeds beter leert voelen wat haar behoefte is. Maar de last van haar moeder blijft.

En dan ineens laat ze me van de week weten dat haar moeder plotseling is overleden. Ze ziet er intens moe, maar tegelijkertijd zacht en rustig uit. Ze beschrijft hoe ze letterlijk de last van haar schouders voelde zakken, toen duidelijk werd dat haar moeder het herseninfarct niet zou overleven.  Ze zegt: ‘Je wilt natuurlijk nooit dat je moeder dood gaat, maar ik merk wel dat het me veel ruimte geeft. Mijn lijf is zoveel meer ontspannen’.

Soms geeft het overlijden van een dierbare ook opluchting. Ik bewonder haar moed dat ze dit – na dit prille verlies- van zichzelf mag voelen. Verdriet om wat er niet is geweest zal zich heus ook nog aan gaan dienen. En misschien gaat ze haar moeder straks enorm missen. Maar voor dit moment de opluchting ruimte geven, lijkt me helend. Na een zachte massage van haar vermoeide benen, sluiten we de sessie af met een stevige knuffel. We gaan elkaar in het nieuwe jaar weer zien. De komende feestdagen zullen mijn gedachten vast een paar keer naar haar uit gaan.