De wereld kan wel even wachten
De wereld kan wel even wachten, zegt zij tegen mij en ik voel meteen de uitdaging.
Wachten is niet mijn grootste talent en zeker niet als ik het gevoel heb dat de wereld- wat dat dan ook is buiten mij- iets van mij wil. Hoe zou het zijn om echt helemaal te voelen: De wereld kan wel even wachten.
De zin brengt me terug naar lang geleden, toen ik als jonge vrouw mezelf zo had weggegeven dat ik overspannen was geraakt. Ik kon niet meer, letterlijk en figuurlijk. Het schuldgevoel was enorm. Een lieve collega zei me: ‘niemand is onmisbaar, het werk gaat ook wel door zonder jou’. Het kwam binnen als een mengeling van steun en confrontatie, afwijzing haast, want ergens huist er een verlangen in mij om onmisbaar te zijn. Niet voor niks werd ik jaren later het warmst van binnen toen een andere collega me bij het afscheid schreef: ‘Niemand is onmisbaar, maar bij jou twijfel ik even’.
Deze behoefte aan onmisbaar zijn, die voor mij gaat over erkend en gezien willen worden, is lang de voedingsbodem geweest om altijd maar ontzettend mijn best te doen, te willen voldoen aan verwachtingen, direct in te gaan op vragen en ja te zeggen voor ik mijn nee kon voelen.
Inmiddels, vele jaren- nee- decennia later kan ik zo veel beter begrenzen en voor mezelf zorgen. Maar de uitreikende beweging naar de wereld- zeker als ik denk dat hij niet kan wachten- is er nog. En nog steeds ga ik daarmee wel eens aan mijn eigen behoefte voorbij. Dus ik neem de zin mee als een soort mantra: De wereld kan wel even wachten.
De wereld kan wel even wachten.
Gek genoeg heb ik dat juist het duidelijkst gevoeld in de periode nadat mijn man plotseling overleed. Nergens was ik zo helder bij mezelf, wetend wat ik nodig had, voelend wie ik wel en niet toe wilde laten. De wereld stond ver van me af en ging langs me heen. Tijdelijk in de wachtstand. Ik kom wel weer, maar nu even niet.
De wereld kan wel even wachten.
Wat roept het bij jou op? Laten we ons in deze snelle (digitale) tijd niet allemaal te veel leiden door wat er op ons afkomt? En vergeten we dan wat goed voor ons is? Hoe vaak sluiten we de wereld nog buiten om naar binnen te keren en in ons lijf te voelen wat wáchten met ons doet. Wachten is blijven waar je bent of niets doen tot er iets gebeurt, zegt het woordenboek. Wachten is dus eigenlijk stilstaan. Stilstaan is een zoveel fijner woord voor mij. Bij wachten komt direct de associatie met ongeduld en haast. Bij stilstaan vind ik rust, kan ik voelen en afstemming vinden.
De wereld kan wel even wachten. Jij mag stilstaan.