Spiegeltje spiegeltje aan de wand
Een cliënt vertelt me dat zij in de spiegel kijkt om te zien hoe het met haar gaat. Ze kijkt naar haar gezichtsuitdrukking en de stand van haar ogen. Zo kan ze het opmerken als ze verdrietig is en dan komen soms de tranen. Huilen kan zij niet zo makkelijk. Maar naar haar spiegelbeeld kijkt ze graag. Niet om haar uiterlijk te beoordelen, maar om verbinding te maken met zichzelf.
Het ontroert me hoe het contact maken met zichzelf via de spiegel haar helpt bij het voelen. Mijn adem stokt even als ze me vertelt dat ze dit als kind al graag deed -veel in de spiegel kijken- en dat haar moeder de spiegel weghaalde uit angst dat ze te ijdel zou worden.
Als kind had ik een donkere zolderkamer waar ik me regelmatig terugtrok. Soms plaatste ik een grote spiegel tegen de muur aan het hoofdeinde van mijn bed, zette muziek op, ging liggen en zong mezelf via de spiegel toe. Zo maakte ik contact met mezelf. Dat verkleinde de eenzaamheid. Dan was ik toch samen.
Deze herinnering kwam terug toen mijn cliënt met me sprak over het contact met haar spiegelbeeld. En ik vraag me af, doen we het niet allemaal wel eens, de spiegel als hulpmiddel inzetten om de verbinding met onszelf te maken?
Zoals handen tijdens een massage je de weg naar binnen wijzen, kunnen je ogen dat via de spiegel ook. Jezelf aankijken. Jezelf echt ontmoeten. Dat heeft met ijdelheid niks van doen. Maar pure schoonheid is het wel.
‘Spiegeltje spiegeltje aan de wand…….hoe is in mijn binnenwereld vandaag de stand?’