Ruimte maken

 

Terwijl de zon door het open raam naar binnen schijnt, vergezeld door een aangenaam briesje, begin ik te schrijven op mijn nieuwe plek. Niet alleen een plek om te schrijven trouwens, maar ook om te mediteren, me terug te trekken en ideeën of tranen de vrije loop te laten. Een kamer om gewoon te zijn. Mijn ruimte.

Ik voel me moe én opgetogen. De afgelopen dagen heb ik in Amsterdam weer geassisteerd bij de opleiding lichaamsgerichte begeleiding bij rouw en verlies. Twee dagen stilstaan bij het thema ‘rouw in je lichaam’. Met 10 vrouwen in een bijzondere bubbel. Heel voedend en intensief.

In mijn eigen lichaam was ook het nodige te ervaren:

Er is het oude – vertrouwde – grote verlies in mijn hart. Dat hoort daar als het ware. Er is stille rouw over wat ik lang heb ingeslikt, onuitgesproken voelbaar in mijn keel. Er is pijn in mijn linker schouder en arm van vasthouden, wat eigenlijk niet meer te dragen was. Er is verdriet om liefdevol los moeten laten, wat overal zijn prille plek heeft.

En tegelijkertijd is het rustig en ruim in mijn hele borst- en buikgebied. Een kalmte die gaat over stilte ná de storm.

Ik ben bezig met ruimte maken, letterlijk en figuurlijk. In de afgelopen maanden leefde ik 24/7 met mijn dochter. We hoefden en konden nergens heen. Dat is wonderbaarlijk- of beter gezegd wonderschoon- goed gegaan, maar het bracht me wel bij de behoefte om ook overdag een fijne plek voor mij alleen te hebben.

En zo ben ik het afgelopen weekend letterlijk ruimte gaan maken door de logeerkamer op te ruimen, dingen weg te gooien, het anders in te richten en van mij maken. De afgelopen week ging ik direct na het opstaan naar mijn nieuwe ruimte om te mediteren, wat yogaoefeningen te doen en te schrijven.

Zo begon ik elke dag een uur in stilte met mezelf: verbinding ervaren tussen mijn lijf, hoofd en hart. Ik wil dat blijven doen. Als discipline van geluk, zoals iemand ooit tegen me zei.

Met de komst van deze nieuwe plek, ontstaat er ook ruimte om mijn creativiteit meer te laten te stromen. Dat is heerlijk én ontzettend spannend tegelijk. Er borrelen voorzichtig nieuwe ideeën.

Er is een verlangen naar een fijne stroom nieuwe cliënten voor massagetherapie, mijn vak waar ik zo van hou. En ik voel dat er daarnaast ook een andere beweging gaande is. Een beweging richting het willen werken met kleine groepen weduwen.

De wens om een gevarieerd aanbod te maken, met precies dat wat ik zelf zo fijn zou hebben gevonden ergens in de eerste jaren na het verlies van mijn man.

Iets met schrijven, een andere passie van me. Iets met hoe het lichaam je trouwe metgezel en richtingaanwijzer is op het pad van rouw. Iets met de verzachtende werking van lotgenotencontact. Iets met wandelen, misschien.

Ik laat het voorlopig deze zomer eerst maar eens stromen, borrelen en rijpen. Geen idee van het tijdspad en waar het uitkomt. Wat wel zeker is: wordt vervolgd ?

Wat een goede beslissing: ruimte maken. Mijn ruimte.