LosGemaakt verbonden: Schrijfreis voor vrouwen die hun partner zijn verloren.

Ik zit op dit moment in een fijn boshuisje. Ik schrijf aan een mooie ronde tafel met een prachtig bosrijk uitzicht. Ik ben een paar dagen weg met mezelf om inspiratie op te doen voor mijn nieuwe plannen. Ik voel al wat langer de behoefte om – naast mijn mooie werk als massagetherapeut en lichaamsgericht begeleider bij rouw – een nieuw aanbod te ontwikkelen: Schrijfmiddagen voor vrouwen die hun partner zijn verloren. Een aanbod wat min of meer ‘klaar ligt’. In mijn hoofd, op losse velletjes, in een mooi schrift. Het bleef steeds liggen én het bleef trekken. En nu voel ik dat de tijd er rijp voor is.

Tijd om ook weer iets buiten de deur te doen. Hoe fijn mijn individuele sessies ook zijn, het is allemaal bij mij thuis. Tijd om mezelf uit te dagen. Iets nieuws aanbieden vraagt ook weer meer actie, zichtbaarheid en uit mijn comfortzone. Tijd om vrouwen met partnerverlies bij elkaar te brengen. Ik merk bij mijn cliënten dat die behoefte er is, net als ik die zelf indertijd had.

Schrijven heeft mijn hart. Ik hou ervan. Het is zo’n mooie en eerlijke vorm van verbinding maken met jezelf. Toen inmiddels 15 jaar geleden mijn man plotseling overleed, ontdekte ik vrij snel dat schrijven me houvast gaf in een compleet veranderd leven. In mijn kersverse rouw ontdekte ik dat schrijven enorm hielp. Door gewoon maar te gaan schrijven zonder te weten waar ik uitkwam, verraste ik mezelf en kreeg ik meer helderheid over mijn gevoelens. Er kwamen woorden op papier die ik in het gesprek met anderen niet kon vinden. Door mijn eigen schrijfsels vond ik een vorm van troost en erkenning. Op papier mocht alles waar zijn: het ongeloof- de onwezenlijkheid van zijn afwezigheid- het missen- de woede-  maar ook de liefde- de heimwee- het vertrouwen. Schrijven bracht me dicht bij mezelf.

Iets verder in de tijd ben ik ook gaan schrijven op een forum voor weduwen/weduwnaren en daar vond ik al schrijvend steun en herkenning in lotgenotencontact. In die groep kwam het begrip ‘losgemaakt verbonden’ tot me. Iemand zei het en het raakte me in al zijn veelomvattendheid. Door de dood van je lief ben je losgemaakt van elkaar. Maar je ben ook wat losgemaakt en losgeraakt van de wereld. Ik ben een behoorlijke tijd het gevoel van aansluiting met mijn omgeving kwijt geweest. Hoe breng je nou echt over wat je voelt en wat het verlies allemaal met je doet? Hoe maak je nou ruimte voor een ander als je zelf totaal bezet bent? Hoe leg je nou uit wat er in je lijf, in je hoofd en in je hart gebeurt? De dood van mijn man had niet alleen ons samenzijn losgemaakt, maar zoveel meer.

Losgemaakt verbonden. Ja, dan komt er ook op enig moment het besef: de verbinding blijft! Op zoveel manieren. In de vracht aan herinneringen, in hoe ik mijn man terugzie in onze dochter en zijn zonen, maar vooral ook hoe ik me gewoon verbonden met hem blijf voelen. Dat is er, over de grenzen van de dood heen. Nu 15 jaar later zit hij nog steeds in mijn hart. Diep verankerd. Dat blijft. Hoe losgemaakt we ook zijn.

Losgemaakt verbonden: Een schrijfreis voor vrouwen die hun partner zijn verloren. 

In het najaar 2025 gaat de eerste groep van start. Ik verheug me erop. Als je na het lezen van deze blog meer wilt weten vind je inhoudelijke en praktische informatie op de pagina ‘Rouw en verlies’ van deze website.