Zoek ik in een tijd waarin we des te meer beseffen geen controle te hebben, toch naar houvast? Probeer ik zo de gevoelens van onveiligheid en onzekerheid te beteugelen? Leid ik mezelf zo af van werkelijk voelen wat er in me leeft? Hoop ik juist dát te lezen wat mijn innerlijke stem doet klinken: het komt goed, het komt goed.
Ze heeft eigenlijk nooit eerder echt stil gestaan of naar binnen gekeken. Ze is krachtig. Zet haar schouders eronder. Probeert altijd het goede te doen, vooral voor ánderen dan. Ze kijkt graag naar de zonnige kant. Ze lacht makkelijk. Tranen kan ze zich niet heugen.
De wereld kan wel even wachten, zegt ze tegen mij en ik voel meteen de uitdaging. Wachten is niet mijn grootste talent.
Ik voel het branden in mijn keel, alsof hij een beetje wordt dichtgeknepen. De tijd tussen haar vraag en mijn reactie is ongetwijfeld kort, maar voelt als een oneindig niemandsland. Het zet me even helemaal stil.
Klein en tenger is ze. Ik schat een jaar of zes. Ze kijkt me aan, met grote kijkers als haar moeder me vertelt dat ze ook wel graag even op de tafel wil.
Het vraagt moed om pijn waar te durven laten zijn. Petra doet het. Terwijl we stil zijn meen ik te voelen dat het even helemaal mag bestaan hoe onbenoembaar zwaar de zorg is.
Een cliënt vertelt me dat zij in de spiegel kijkt om te zien hoe het met haar gaat. Ze kijkt naar haar gezichtsuitdrukking en de stand van haar ogen. Zo kan ze het opmerken als ze verdrietig is.
Je ligt op je zij. Je rug ontbloot. Voorzichtig masseer ik je zachte vel. Je bent nog dunner geworden dan je al was. Je zucht. Je bent zo moe.
Bij het afscheid laat Isabel me op haar telefoon een foto zien. Ik zie een klein hoofdje, waar tussen de slangetjes en plakkers een paar donkere ogen mij krachtig aankijken. Ik ben ontroerd door de helderheid van zijn blik. ‘Mag ik iets schrijven over onze ontmoeting?’ vraag ik Isabel.
‘Papa, jij doet niet je best!’ zegt het meisje verontwaardigd tegen haar vader die dicht naast haar zit. Zojuist is de zorgvuldig door hen gebouwde toren ingestort. ‘Jawel’, zegt hij. ‘Ik dacht als ik het nu héél snel doe, dan blijft hij misschien wel staan.’