Een plek om te zijn wie je bent Vandaag liet een cliënt me weer eens zien wat eigenlijk de kern is van wat ik als massage- en lichaamsgericht therapeut doe in mijn praktijk. Ze is nu een paar keer bij me geweest. Ze voelt na het overlijden van haar man dat zich ook iets anders…
Ik voel al wat langer de behoefte om- naast mijn mooie werk als massagetherapeut en lichaamsgericht begeleider bij rouw- een nieuw aanbod te ontwikkelen: Schrijfmiddagen voor vrouwen die hun partner zijn verloren. Een aanbod wat min of meer ‘klaar ligt’: in mijn hoofd, op losse velletjes, in een mooi schrift. In coronatijd was ik er namelijk ook al actief mee bezig, maar toen nam, na de lockdowns, de drukte van de praktijk me weer in beslag en is het blijven liggen. En tegelijkertijd is het steeds aan me blijven trekken. En nu voel ik dat de tijd er rijp voor is:
Hunkering in haar hart Ze komt al een tijd op onregelmatige basis bij me. Soms een losse sessie of juist een paar keer in een korte periode, maar dan ook altijd weer maanden niet. Ze heeft het moeilijk in het leven. Haar lichaam laat haar op veel gebieden in de steek en ze is eigenlijk…
“Ja dát gevoel, van ik doe zooo mijn best, maar het kost zoveel. Als mensen zeggen dat ik zo stoer en sterk ben, voelt het als een miskenning van dat enorme mijn best doen, dag in dag uit.
De witte kleur, het licht, het krakende geluid; het zijn zintuigelijke herinneringen en mijn lichaam reageert erop.
De afgelopen week was ik een kasteelvrouw. Met de aankomst over de ophaalbrug het plein op, stapte ik in de rust en regelmaat van het kasteel waar ik mijn retraite ging houden.
Die overgang was nog niet zomaar gemaakt. Ik was moe van veel en bij aanvang ook wat overweldigd door een grote groep gasten.
Ze is zo ontzettend moe. Haar lichaam is gespannen, opgetrokken. Dat is zichtbaar aan haar hoge schouders en merkbaar aan haar pijnlijke nek. Haar benen voelen loodzwaar. Achter haar ogen branden voortdurend tranen.
De afgelopen maanden vragen veel van haar.
Met de komst van deze nieuwe plek, ontstaat er ook ruimte om mijn creativiteit meer te laten te stromen. Dat is heerlijk én ontzettend spannend tegelijk. Er borrelen voorzichtig nieuwe ideeën.
Ik word nu weer zo teruggeworpen op het verlies en gemis. De film van Kees’ ziek zijn en hoe het afscheid is gegaan, speelt zich nu weer vaker af. Het staat mij weer heel scherp voor ogen. Het is niet zo dat deze beelden Kees dichterbij brengen. Dat gebeurt wel als ik buiten ben en ik hoor de vogels fluiten. Kees was gek op vogels en vogelgeluiden.
Het ging eigenlijk net een beetje de goede kant op, toen door corona alles stopte. Dat voelt als een enorme tegenslag. Eerst wilde ik niks, toen voorzichtig weer wel en op het moment dat dat net een beetje op gang kwam, kon het niet meer. Ik zit weer alleen in mijn eigen verdriet. Ik mis Memet nu extra erg, omdat hij zo mijn veilige haven was.